THE INTEGRATION OF THE TEMPLES MANAGEMENT ACCORDING TO THERAVADA BUDDHIST PHILOSOPHY IN YASOTHON PROVINCE

Abstract

This dissertation has the objectives: 1) to study the concept and theory of temple management in Thai society, 2) to study the Theravada Buddhist philosophy related to temple management in Yasothon Province, 3) to integrate temple management according to Theravada Buddhist philosophy in Yasothon Province, and 4) to present knowledge about integration of temple management according to Theravada Buddhist philosophy in Yasothon Province. This research uses qualitative research methods by collecting data from Tripitaka, Buddhist academic documents, and in-depth interviews with 15 key informants, including organizational leaders, Buddhist leaders, community leaders, and the general public. The research results are presented through inductive descriptive analysis. The results of the research found that:The concept of temple management in Thai society is a combination of Buddhist and modern management principles, with the POSDC Framework (planning, organization, personnel management, direction, and control) as the main guideline, along with the three Pāpanikadhamma principles: Cakkhumā (having vision in management), Vidhuro (management capability), and Nissayasampanno (ability to coordinate). The study of Theravada Buddhist philosophy related to temple management in Yasothon Province, it was found that successful temple management requires the 7 principles of Sappāya, namely, environmental management, buildings, personnel, and activities in accordance with Dhamma principles to promote Dhamma practice and spiritual community development. The integration of temple management according to Theravada Buddhist philosophy in Yasothon Province found that appropriate management guidelines should emphasize the participation of all sectors by applying the 6 principles of Sārārniyadhamma, namely, Mettā-kayakamma, Mettā-vacikamma, Mettā-manokamma, Sila-sāmaññatā, Ditthi-sāmaññatā, and sharing of benefits, to temple management in order to promote unity and good relations between the temple and the community.The knowledge gained from this research has led to the development of the "SĀDHU Model", which is a framework for sustainable temple management. It consists of S (Strategic Vision), strategic management with a clear vision, Ā (Adaptive Management), flexible management that can adapt to the context of society and community, D (Dhamma-Centered Leadership), leadership that adheres to the principles of Dhamma to be a good example, H (Holistic Engagement), creating comprehensive participation between the temple and the community, and U (Unified Harmony), promoting unity and harmony in organizations and communities. The SĀDHU Model framework can be used as a guideline for developing effective temple management, enabling temples to be the center of spirituality and wisdom of the community, along with maintaining Buddhism for stability and sustainability.

ดุษฎีนิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดและทฤษฎีการบริหารจัดการวัดในสังคมไทย 2) เพื่อศึกษาหลักพุทธปรัชญาเถรวาทที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการวัดในจังหวัดยโสธร 3) เพื่อบูรณาการการบริหารจัดการวัดตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาทในจังหวัดยโสธร และ 4) เพื่อเสนอองค์ความรู้เกี่ยวกับบูรณาการการบริหารจัดการวัดตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาทในจังหวัดยโสธร การวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสารทางพระพุทธศาสนา พระไตรปิฎก ตำราทางวิชาการ และการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 15 รูป/คน ประกอบด้วยพระสงฆ์ระดับเจ้าอาวาส นักวิชาการด้านพุทธศาสนา ผู้นำชุมชน และผู้แทนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องผลการวิจัยนำเสนอด้วยการวิเคราะห์เชิงพรรณนาแบบอุปนัยผลการวิจัยพบว่า : แนวคิดการบริหารจัดการวัดในสังคมไทยเป็นการผสมผสานระหว่างหลักบริหารจัดการเชิงพุทธและแนวคิดการบริหารสมัยใหม่ โดยใช้แนวทาง POSDC (Planning, Organizing, Staffing, Directing, Controlling) ควบคู่กับหลักปาปณิกธรรม 3 ประการ ได้แก่ จักขุมา (การมีวิสัยทัศน์ในการบริหาร) วิธุโร (ความสามารถในการบริหารจัดการ) และ นิสสยสัมปันโน (ความสามารถในการประสานความร่วมมือ) การศึกษาหลักพุทธปรัชญาเถรวาทที่เกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการวัดในจังหวัดยโสธร พบว่าการบริหารจัดการวัดที่ประสบความสำเร็จต้องดำเนินการตามหลักสัปปายะ 7 ประการ ได้แก่ การจัดการสภาพแวดล้อม เสนาสนะ บุคลากร และกิจกรรมให้สอดคล้องกับหลักธรรม เพื่อส่งเสริมการปฏิบัติธรรมและการพัฒนาชุมชนทางจิตวิญญาณ การบูรณาการการบริหารจัดการวัดตามหลักพุทธปรัชญาเถรวาทในจังหวัดยโสธร พบว่าแนวทางการบริหารที่เหมาะสมควรเน้นการมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วน โดยการนำหลักสาราณียธรรม 6 ประการ ได้แก่ เมตตากายกรรม เมตตาวจีกรรม เมตตามโนกรรม สีลสามัญญตา ทิฏฐิสามัญญตา และการแบ่งปันประโยชน์ร่วมกัน มาประยุกต์ใช้ในการบริหารจัดการวัด เพื่อส่งเสริมความสามัคคีและความสัมพันธ์อันดีระหว่างวัดและชุมชนองค์ความรู้ที่ได้จากการวิจัยนี้ได้นำไปสู่การพัฒนา "SĀDHU Model" ซึ่งเป็นกรอบแนวคิดสำหรับการบริหารจัดการวัดอย่างยั่งยืน โดยประกอบด้วย S (Strategic Vision) การบริหารเชิงกลยุทธ์ที่มีวิสัยทัศน์ชัดเจน Ā (Adaptive Management) การบริหารที่ยืดหยุ่นและสามารถปรับตัวตามบริบทของสังคมและชุมชน D (Dhamma-Centered Leadership) ภาวะผู้นำที่ยึดมั่นในหลักธรรมเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดี H (Holistic Engagement) การสร้างการมีส่วนร่วมอย่างรอบด้านระหว่างวัดและชุมชน U (Unified Harmony) การส่งเสริมความสามัคคีและสมานฉันท์ในองค์กรและชุมชน กรอบแนวคิด SĀDHU Model นี้สามารถนำไปใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาการบริหารจัดการวัดให้มีประสิทธิภาพ โดยให้วัดสามารถเป็นศูนย์กลางทางจิตวิญญาณและปัญญาของชุมชน ควบคู่ไปกับการธำรงรักษาพระพุทธศาสนาให้มั่นคงและยั่งยืน